Jan Paweł Krasnodębski (ur. 12 czerwca 1947 w Bytomiu) - polski prozaik i poeta. Debiutował w 1970 r na łamach czasopisma "Odra". Laureat nagrody im. Andrzeja Bursy i stypendium im. Tadeusza Borowskiego. Tłumaczony w Antologii „Het Pad Van De Carriere” (Brugge 1976.) Mieszka w Katowicach. Żonaty, ma dwie córki. Jest abstynentem od 1983 roku.

kontakt : pawelkrasnodebski@o2.pl 

tel.  603 969 700

Twórczość: Chronologicznie

Rozmowa z Innym Bogiem, 1972 (poezje)

Dużo słońca w szybach, 1973 (opowiadania)

Ziółka dla Idioty, 1975 (opowiadania)

Marsz dowolny, 1976(powieść)

Piszę Kobiecie, 1977(poezje)

Biała mysz,1980(opowiadania)

Ludzie biegną,1980 (poezje)

Kocia łapa, 1983,1988(powieść)

Któregoś dnia opuszczę ten bal,1984 (poezje)

Odwyk,1989,2002,2009 (powieść)

Wiersze, 1992(poezje, wybór)

Beri-beri, 1993 (powieść)

Martwy blues, 1994, 2009 (powieść)

Wielkie nic, 1994 (powieść)

Jestem. Notatnik pisarza, terapeuty i sprzedawcy własnych książek, 1995 (dziennik)

Jestem , 1995 (dziennik)

Buntuję się w Twoich ustach, 1995 (poezje)

Samotność wciąż szaleje, 1995 (poezje)

Muszę Cię wychłostać, 1995 (poezje)

Strach na Wróble, 1996 (powieść) – dotacja Wydziału Kultury UW w Katowicach

Stokrotka, 1997,2002,2003,2009 (powieść)

Hazard, 1998 (powieść)

Kobieta, mężczyzna, świeczka, 2000 (poezje)

Domy Przewlekłej Miłości, 2003 (powieść)

Pisarz i karawany, 2007 (powieść) –{ Stypendium Samorządu Województwa Śląskiego}

Koniobójca, 2007 (powieść)

Diament, 2007 (powieść)

Stokrotka i demony, 2009 (powieść)

Zapach kobiety, 2009 (powieść) – {Stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego}

Moje cholerne 20 lat, 2010 (dziennik)

Narcyz, 2010 (powieść)

Taniec borderline, 2010 (powieść)

Cholerne 21, 2012 (dziennik)

Chwasty, 2012 (powieść)

Kraina szczęśliwości, 2012 (powieść)

Obojętne, 2014, powieść

Zamknięci 2014, powieść

"Klinika wysokości",wiersze, Kraków 2020.

"Nigdy tu nie wrócę",wiersze, Kraków SPP 2021

FILIP PRZEDPEŁSKI, Newsweek, 10.02.2011.

„Taniec borderline”, wyd. Videograf II

Zaczyna się jak u Hitchcocka, kończy jak w przypowieści o Hiobie. 

Ojciec wielopokoleniowej rodziny doznaje ataku serca, gdy prowadzi samochód.

Z zawału wychodzi obronną ręką, ale zjeżdżają się jego najbliżsi – popijająca żona,

niezrównoważone emocjonalnie dzieci (wśród nich seksoholiczka, uzależniony

od gier komputerowych magister filozofii, student hazardzista i poszukujący

sensu życia berliński biznesmen) oraz przyjaciel Antoni, były komandos,

i cierpiąca na kleptomanię szwagierka. Odziedziczony przez nestorów rodu

dom na peryferiach ma być miejscem, w którym każdy z nich odzyska równowagę

psychiczną. Kiedy wszystko powoli zaczyna się układać, następują kolejne katastrofy.

Potem – jak by powiedział mistrz filmowego thrillera – napięcie zaczyna rosnąć…